Ks. Władysław Węglarz urodził się dnia 22 września 1950 roku w miejscowości Półrzeczki w powiecie limanowskim, w Beskidzie Wyspowym. Wraz z dwoma braćmi wychowywał się w rolniczej rodzinie Szymona i Kunegundy zd. Rapacz. W siódmym roku życia zaczął uczęszczać do szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości. Mimo kilkukilometrowej odległości od miejsca zamieszkania do kościoła parafialnego w Jurkowie, pilnie usługiwał jako ministrant do Mszy Św. i – jak twierdził ówczesny proboszcz – bardzo interesował się sprawami religijnymi oraz okazywał wielką chęć do nauki. We wrześniu 1964 roku zamieszkał w domu zakonnym Towarzystwa Boskiego Zbawiciela w Krakowie-Zakrzówku, gdzie przebywał rok w celu ukończenia ósmej klasy. Dnia 23 września 1965 roku – po uzyskaniu wymaganego wieku – został przyjęty do nowicjatu salwatorianów w Bagnie. Otrzymał wtedy habit oraz imię zakonne Barnaba, z którego, mocą uchwały kapituły generalnej, po kilku miesiącach zrezygnował i powrócił do używania imienia chrzcielnego. Dnia 23 września 1966 roku w Bagnie złożył pierwszą profesję zakonną. W czerwcu 1969 roku zdał egzamin dojrzałości, a we wrześniu tego samego roku został powołany do odbycia czynnej służby wojskowej, ale dzięki odwołaniu złożonemu przez prowincjała mógł dalej kontynuować formację. Dnia 15 sierpnia 1973 roku w Bagnie złożył śluby wieczyste. Kilka tygodni wcześniej, pisemnie określając swoje plany na przyszłość stwierdził, że najwłaściwsza dla niego będzie forma aktywności apostolskiej adekwatna do jego predyspozycji. Pewnie zauważalna u niego zdolność do języków sprawiła, że myślał wtedy o pracy misyjnej. Dnia 24 kwietnia 1975 roku w Bagnie przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Wincentego Urbana. Pierwszym dekretem przełożonego prowincji został skierowany ze wspólnoty seminaryjnej do domu zakonnego w Krakowie przy ul. Łobzowskiej z zamieszkaniem w Lublinie, gdzie na Wydziale Nauk Humanistycznych KUL studiował historię. Z dniem 22 grudnia 1980 roku został przeniesiony do trzebnickiej wspólnoty. Realizował tam obowiązki katechety. Równolegle finalizował pracę magisterską pt. „Ludność katolicka parafii Bagno w latach 1766-1874, napisaną pod kierunkiem prof. dra Zygmunta Sułowskiego, którą obronił w czerwcu następnego roku, uzyskując tytuł magistra historii – specjalizacja archiwalna i ogólnohistoryczna. W tym czasie otrzymał pozwolenie na rozpoczęcie studiów doktoranckich z zakresu historii na KUL-u. Działalność naukową łączył z posługą duszpasterską w Trzebnicy. Zamiłowanie do języków obcych skłoniło go do odbycia, latem 1984 roku, intensywnego kursu języka francuskiego na Katolickim Uniwersytecie w Paryżu (Institut Catholique de Paris). Końcem lipca 1986 roku podjął obowiązki kierownika sekretariatu prowincjalnego i zamieszkał w krakowskim domu przy ul. Łobzowskiej. Ponadto angażował się w działalność dydaktyczną Wyższego Seminarium Duchownego Salwatorianów w Bagnie jako wykładowca. Rok później powierzono mu urząd superiora. Dnia 19 marca 1988 roku stał się członkiem wspólnoty domu macierzystego w Rzymie, gdzie objął stanowisko archiwisty generalnego. W 1993 roku, nakładem salwatoriańskiego wydawnictwa ukazała się książka jego autorstwa pt. „Miłość doskonała w służbie Królestwu, czyli o życiu pustelniczym i zakonnym w chrześcijaństwie, wiek III-XII”. Był to zbiór pogadanek wygłoszonych przez niego w Radiu Watykańskim w latach 1990-1992. Wiosną tego samego roku ks. Węglarz przebywał w Tanzanii, gdzie głosił rekolekcje dla salwatorianów w Masasi. Kolejny rok zaowocował następną pozycją książkową pt. „Bazylika Świętego Piotra. Przewodnik szczegółowy”. Dnia 16 lutego 1996 roku ks. Władysław przybył do miejsca ważnego dla salwatorianów, do diecezji Noto na Sycylii. Ojciec Jordan w 1894 roku, na zaproszenie ówczesnego biskupa Giovanniego Blandini, przybył tam, aby otworzyć dwa domy. Salwatorianie (Polacy i Niemcy) pełnili tam posługę aż do wybuchu I Wojny Światowej. Przyjazd ks. Węglarza był początkiem realizacji planu przełożonych zgromadzenia dotyczącego powrotu do diecezji Noto. Przez ponad trzy lata posługiwał on w sanktuarium św. Corrada i w dzielnicy świętego Piotra Męczennika we współpracy z siostrami urszulankami z Malty. W każdą niedzielę w Syrakuzach sprawował Eucharystię dla Polaków. Ponadto służył pomocą w wielu parafiach Noto i Rosolini. Równolegle studiował teologię moralną na sycylijskim fakultecie teologicznym (Studio Teologico S. Paolo Catania), co zaowocowało obronioną przez niego pracą licencjacką pt. „Il modello ideale di prete secondo Giuseppe Vizzini vescovo di Noto (1913-1935). Dnia 28 czerwca 1999 roku ks. Władysław powrócił do Polski i podjął obowiązki archiwisty prowincjalnego z zamieszkaniem w zakrzówieckim domu zakonnym. Rok później rozpoczął studia doktoranckie na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Powrócił także do działalności dydaktycznej w salwatoriańskim seminarium duchownym i nowicjacie.  Historię Kościoła i Towarzystwa Boskiego Zbawiciela przybliżał również siostrom salwatoriankom oraz rodzącej się w Polsce wspólnocie salwatorianów świeckich. Dnia 20 czerwca 2005 roku na wrocławskim PWT obronił pracę doktorską pt. „Salwatorianie w diecezji Noto na Sycylii, 1894-1927” napisaną pod kierunkiem ks. prof. dra hab. Antoniego Kiełbasy SDS. W styczniu 2008 roku, rozpoczął przygotowanie opracowania historycznego dotyczącego kultu Matki Bożej Królowej Jezior w Brasławiu na Białorusi, które ostatecznie umożliwiło, dnia 22 sierpnia 2009 roku, koronację papieskimi koronami jej cudownego obrazu. W lipcu 2010 roku, na prośbę prowincjała, dodatkowo przyjął funkcję pomocy duszpasterskiej w kościele pw. Boskiego Zbawiciela w Krakowie-Zakrzówku.

W archiwum prowincjalnym nad biurkiem, przy którym ks. Władysław spędzał sporo czasu wisi ramka z cytatem przypisywanym ks. Janowi Drozdowi SDS: „Odstąpienie od biurka, choćby na jeden dzień, już wprowadza rdzę do mózgu, a trzeba się przed nią bronić”. Te proste słowa zawierają dewizę życia ks. Węglarza, dla którego aktywność intelektualna była wielką wartością. Nie świadczą o tym jedynie jego naukowe tytuły, ale świadectwo codziennej pilności w tym względzie. Owocem takiej postawy są wspomniane wcześniej pozycje książkowe, liczne artykuły o tematyce historycznej, hasła encyklopedyczne, katalogi personalne i statystyczne prowincji. W ostatnich latach szczególnie absorbowała go praca nad historią parafii w Jurkowie, którą planował opublikować wiosną 2013 roku. Wyposażony w znajomość kilku języków obcych pozostawał do dyspozycji władz prowincji i zgromadzenia uczestnicząc w różnego rodzaju komisjach oraz pełniąc funkcję tłumacza w czasie międzynarodowych spotkań, wizytacji generalnych i wielu innych okolicznościach. Był człowiekiem otwartym, radosnym, życzliwym i odważnie myślącym. Jego wiara z jednej strony ciągle szukała zrozumienia, a z drugiej była ufna jak na górala przystało. Inspirował go śp. ks. prof. Józef Tischner, którego grób w Łopusznej często nawiedzał w drodze do Ludźmierskiej Gaździny Podhala. Pewnie zaufanie do Niej, swego rodzaju dystans do życia, pozwoliły mu przyjąć trudną wolę Bożą i z uśmiechem oraz góralską odwagą przejść drogę choroby nowotworowej.